ရန်ကုန်တိုင်းဒေသကြီးတွင် ပိုမို ကြုံတွေ့လာရသည့် ကျူးကျော်ပြဿနာများ၊ ရန်ကုန်မြို့ပြ ဖွံ့ဖြိုးလာမှုနှင့် ခေါင်ခိုက်နေသော အိမ်၊ ခြံ၊ မြေ ရောင်းဈေး၊ ငှားဈေးများကြောင့် လူတန်းစားတိုင်း လက်လှမ်းမမီနိုင်ခြင်း၊ ရန်ကုန်မြို့တော် စည်ပင်သာယာရေး ကော်မတီ (YCDC) ၏ မြို့ပြစီမံကိန်း အစီအစဉ်များ၊ ရန်ကုန်မြို့တော် နေရာချဲ့ထွင်မှု မူဝါဒများနှင့် တန်ဖိုးနည်း အိမ်ရာဖော်ထုတ်ထားမှု အခြေအနေများကို ဧရာဝတီ အကြီးတန်း သတင်းထောက် ထက်နိုင်ဇော်က YCDC အကြံပေး ပညာရှင် ဒေါက်တာ ကျော်လတ်နှင့် တွေ့ဆုံမေးမြန်းထားပါသည်။
မေး ။ ။ ရန်ကုန်မြို့မှာ အခုဆိုရင် ကျူးကျော်တွေ အများကြီးတွေ့လာရတယ်။ အဲဒီပြဿနာ ဘာကြောင့် ပေါ်ပေါက်လာတာလဲ။ ဒီကျူးကျော်ပြဿနာတွေကို ဘယ်လို ဖြေရှင်းသင့်တယ်လို့ ထင်ပါသလဲ။
ဖြေ ။ ။ ရန်ကုန်မှာ ကျူးကျော်တွေ ပိုတိုးလာတယ်ဆိုတာ လက်ခံပါတယ်။ အဓိကအားဖြင့်တော့ လှိုင်သာယာဘက်ပေါ့နော်။ မြို့ အစွန်အဖျားတွေမှာ ပိုဆိုးတယ်။ သို့သော် ဒီမြို့ထဲပိုင်းကတော့ ကျူးကျော်တိုးလို့ မရပါဘူး။ ကျူးကျော်ရဲ့ ပြဿနာက တတိုင်းတပြည်လုံး အတိုင်းအတာနဲ့ ရေရှည် ဖြေရှင်းမှ ရမယ်။ ကျူးကျော်တွေ ဘာကြောင့် ပေါ်လာလဲဆိုရင် ကျေးလက်ဒေသတွေက လူတွေမှာ လုပ်ကိုင်စားသောက်စရာ အခြေအနေမပေးလို့ သူတို့က မြို့ကို တက်လာကြတာ။ ဒါက ရှင်းတယ်။ အဲဒီတော့ ကျေးလက်ဒေသတွေကို လုပ်ကိုင်စားသောက်လို့ရအောင် အခြေအနေပေးပါလားလို့ သွားပြောရင်လည်း အလွယ်တကူ ပြောရာရောက်မယ်။ သူတို့မှာ လုပ်ကိုင်စားသောက်ဖို့အတွက် စိုက်ပျိုးမြေက လျော့လျော့လာတယ်။ နည်းလားတယ်။ အဲဒါက Land-man ratio လို့ ခေါ်တယ်။ လူဦးရေနဲ့ မြေနဲ့ အချိုးအစားပေါ့နော်။ ဒါက ဟိုးလွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်ပေါင်း ၅၀ လောက်ကတည်းက မြန်မာပညာရှင် ဒေါက်တာ လှမြင့် (လန်ဒန်စီးပွားရေးတက္ကသိုလ်မှ ပါမောက္ခ) ဆိုတဲ့ သူက ပြောခဲ့ပြီးပြီ။ Land-man ratio က လျော့လျော့လာတယ်။ ကျနော်တို့လို ဖွံ့ဖြိုးဆဲ နိုင်ငံတွေမှာ အဲဒါအခက်အခဲ ဖြစ်တော့မယ်လို့ ပြောတယ်။
အခုက စိုက်ပျိုးမြေကို တိုးချဲ့ဖို့ကလည်း မလွယ်ဘူး။ ကျေးလက်ဒေသတွေမှာ ၅၀ ရာခိုင်နှုန်း၊ ၆၀ ရာခိုင်နှုန်းလောက်က မြေမပိုင်ဘူး။ ၃၀၊ ၄၀ ရာခိုင်နှုန်းလောက်ပဲ မြေပိုင်တယ်။ သူတို့က လုပ်ကိုင်စားသောက်ဖို့ မြေနေရာမရှိတဲ့ အတွက်ကြောင့်မိုလို့ မြို့ကိုတက်လာတယ်။ မြို့ရောက်လာတော့ စစချင်းပြဿနာက သူတို့မှာ နေစရာမရှိတာ။ နောက်တခုက အလုပ်အကိုင် မရှိဘူး။ အလုပ်အကိုင် ပြဿနာ ဖြစ်တဲ့အတွက် လမ်းဘေးဈေးသည်ဆိုတာ ပေါ်လာတယ်။ Services sector လို့ခေါ်တဲ့ ပံပိုးမှု ပေးရတဲ့ အလုပ်အကိုင်တွေမှာ ဝင်လုပ်ကြတယ်။
ပြဿနာက ပြီးခဲ့တဲ့ နှစ်ပေါင်း ၂၅ နှစ်လောက်ကတည်းက ၁၉၈၈ ခုနှစ်ကတည်းက ကျနော်တို့က ဈေးကွက်စီးပွားရေး စနစ်ကို သွားပါ့မယ်လို့ ပြောခဲ့ပြီးပြီ။ အဲဒီ ဈေးကွက်စီးပွားရေး စနစ်သွားတာ တချိန်တည်းမှာပဲ ကျနော်တို့က စက်မှုကဏ္ဍကို တည်ထောင်ရမှာ။ အဲလိုမလုပ်ဘဲနဲ့ မြန်မာပြည်မှာရှိတဲ့ ပုဂ္ဂလိက ကုမ္ပဏီကြီးတွေက မြန်မာပြည်မှာရှိတဲ့ သယံဇာတတွေကိုပဲ ထုတ်ရောင်းတယ်။ စက်မှုကဏ္ဍကို ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်အောင် စက်ရုံအလုပ်ရုံတွေ မထောင်ကြဘူး။ မြန်မာပြည် စီးပွားရေးမှာ ထိပ်ဆုံးမှာရောက်နေတဲ့ ကုမ္ပဏီကြီးတွေက စက်ရုံအလုပ်ရုံထောင် ချမ်းသာတာ မဟုတ်ဘဲနဲ့ တိုင်းပြည်မှာရှိတဲ့ သယံဇာတတွေကို ရောင်းစားဖို့ပဲ လုပ်နေကြတာ။ အဲဒီအခါကျတော့ စက်မှုကဏ္ဍပေါ်ပေါက်လာလို့ ရှိရင် ဘာတွေ အကျိုးရှိလဲဆိုတော့ တစ်က ကျနော်တို့လူတွေ အလုပ်အကိုင်တွေ ရကြမယ်။ အဲလို အလုပ်အကိုင် ကောင်းကောင်းမွန်မွန် ရရှိတယ်ဆိုရင် လူတွေဟာ ကျူးကျော်မှာ သွားနေမှာ မဟုတ်တော့ဘူး။
အခုသမ္မတကြီး ပြောပြောနေတဲ့ ဆင်းရဲမှု ပပျောက်ရေး၊ လျော့ကျရေးဆိုတာ အဲဒါက ဘာမှသိပ်မခက်ဘူး။ ကျနော်တို့ တိုင်းပြည်မှာ စက်မှုလုပ်ငန်းတွေကို အားပေးလို့ စက်ရုံအလုပ်ရုံကြီးတွေ ပေါ်လာရင် လူတွေ အလုပ်ရမယ်။ လူတွေ အလုပ်ရရင် ဆင်းရဲမွဲတေမှုကလည်း အလိုလိုလျော့နည်းသွားလိမ့်မယ်။
ပြန်ကောက်ရရင် သစ်တောတွေ၊ သယံဇာတတွေ ထုတ်ရောင်းပြီး ချမ်းသာအောင် လုပ်နေမယ်ဆိုရင်တော့ ကျူးကျော် ရပ်ကွက်ကလည်း အမြဲတမ်းပေါ်နေဦးမှာပဲ။ ဘယ်လိုမှလဲပဲ ဖြေရှင်းလို့ရမှာ မဟုတ်ဘူး။ ရန်ကန်မြို့ကို နယ်ကနေဝင်လာမယ့် လူအားလုံးအတွက် အိမ်ရာတွေပေးဖို့ ဆောက်ကြဖို့ဆိုတာလည်းပဲ အတော်ကို မဖြစ်နိုင်သလောက်ပဲ။ ဒါက National economic policy လို့ခေါ်တဲ့ တမျိုးသားလုံးရဲ့ စီးပွားရေး မူဝါဒတွေနဲ့ ပတ်သက်တဲ့ ကိစ္စတွေ ဖြစ်နေတယ်။
မေး ။ ။ အခု ရန်ကုန်မြို့တော် စည်ပင်သာယာရေး ကော်မတီက ဂျပန်နိုင်ငံရဲ့ အကူအညီနဲ့ City plan တခု လုပ်ဆောင်နေတယ်လို့ သိရပါတယ်။ ရန်ကုန်မြို့ရဲ့ City plan မှာ ကျူးကျော်တွေနဲ့ ပတ်သက်ပြီး ထည့်သွင်းစဉ်းစားတာမျိုး ရှိလား။
ဖြေ ။ ။ ဂျပန်တွေက ရန်ကုန်မြို့မှာ ဒီစီမံကိန်း လုပ်မယ်ဆိုပြီး အသေးစိတ် လာစီစဉ်ပေးတာမျိုး မဟုတ်ဘူး။ အကြမ်းဖျဉ်း တနှစ်လောက် လာလေ့လာပြီးတော့ ရန်ကုန်မြို့ရဲ့ပုံတွေဆွဲပြီး ပြန်သွားတာပဲ ရှိတယ်။ လုပ်ရမှာက ကျနော်တို့ မြန်မာပြည် ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် လုပ်ကြရမှာ။ ကိုယ့်တိုင်းပြည် တိုးတက်ဖို့ ဆိုတာက ကိုယ့်ဟာကိုယ်လုပ်မှ ရမှာ။ သူများ အကူအညီကို ထိုင်စောင့်နေလို့ ဘယ်လိုမှ မဖြစ်ဘူး။ ကျူးကျော်ကိစ္စကလည်း ကိုယ့်တိုင်းပြည် တိုးတက်လာပြီးတော့ စက်ရုံ၊ အလုပ်ရုံတွေ ပေါ်လာမယ်ဆိုရင် ဒီလူတွေဟာ အိမ်ရာတွေရှိလာပြီး နေထိုင်လာကြလိမ့်မယ်။
မြန်မာပြည်ကြီးက လွန်ခဲ့တဲ့ ၂၅ နှစ်က စက်မှုကဏ္ဍ တိုးတက်အောင် ဘာမှမလုပ်ခဲ့ဘူး။ GDP ဆိုရင်လည်း စက်မှုကဏ္ဍက ၁၅ ရာခိုင်နှုန်းလောက် အထိပဲ ပါခဲ့တာ။ အများစုကတော့ လယ်ယာစိုက်ပျိုးရေးနဲ့ တခြားဟာတွေပဲ ဖြစ်နေတယ်လေ။
မေး ။ ။ ရန်ကုန်မြို့မှာ လက်ရှိ လူဦးရေ ဘယ်လောက် ရှိလာလဲ။ သူတို့အတွက် အနာဂတ်မှာ လုံလောက်တဲ့ နေစရာတွေ ရှိရဲ့လား ။ ရှိလာအောင် ဘယ်လို အစီအစဉ်တွေ လုပ်ထားလဲ။
ဖြေ ။ ။ ရန်ကုန်မြို့မှာ လက်ရှိလူဦးရေ ၅ သန်းလောက်ရှိတယ်။ ရန်ကုန်မြို့က စတုရန်းမိုင် ၃၀၀ ကျော်ကျော်ရှိတယ်။ ရန်ကုန်မြို့က လူဦးရေ တိုးနေတယ်။ သဘာဝအလျောက် တိုးတာ ရှိတယ်။ တခြားနယ်တွေက ဝင်လာတာရှိတယ်။ ရန်ကုန်မြို့အတွက် အိမ်ရာတွေ အများကြီးဆောက်ဖို့ လိုတယ်။ ရန်ကုန်မြို့က တိုးချဲ့ဖို့လည်း လိုသေးတယ်။ တိုးချဲ့မယ်ဆိုရင်လည်း ရန်ကုန်မြို့ရဲ့ ပြဿနာက ဘာမှ အကျိုးမရှိတဲ့ လူတွေကနေပြီးတော့ အဲဒီမြေတွေကို ဝယ်ထားပြီးတော့ သူတို့က ဈေးကြီးကြီးနဲ့ ရောင်းတာတို့ ကန့်ကွက်ကြတာတို့ ဖြစ်နေတယ်။ အဲဒီတော့ ရန်ကုန်မြို့မြေကို တိုးချဲ့ဖို့ကလည်း အခက်အခဲက ရှိနေတယ်။ လက်ရှိအားဖြင့်ကတော့ စည်ပင်မှာရှိတဲ့ မြေကိုပဲ တိုးချဲ့ပြီး ဆောက်လုပ်နေတာမျိုး ရှိပြီးတော့ ဆက်လက် တိုးချဲ့ဖို့ဆိုတာကလည်း သိပ်ပြီးမပြောရဲသေးဘူး။ ဘယ်နေရာမှာ ဘယ်လိုချဲ့မယ်လို့ ပြောလိုက်တာနဲ့ ပြောတဲ့ နေရာမှာ မြေဈေးတွေ တက်ကုန်တယ်။ ဒါပေမယ့် စည်ပင်မှာရှိတဲ့ မြေတွေကိုတော့ အိမ်ရာတွေ အများကြီးဆောက်ဖို့ စီစဉ်နေတယ်။
မေး ။ ။ အခု မြောက်ဒဂုံလို မြို့နယ်မှာတောင် မြေဈေးတွေက ကျပ်သောင်းဂဏန်းအထိ ပေါက်နေတယ်။ ရန်ကုန်မြို့ပြကို ထပ်ချဲ့မယ်ဆိုရင် ချဲ့စရာနေရာရှိသေးလား။ ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်မှုကိုလည်း ညီမျှအောင် ဘယ်လိုလုပ်သင့်လဲ။
ဖြေ ။ ။ ထပ်ချဲ့စရာနေရာရှိလည်း ဆရာ မပြောနိုင်ဘူး။ ပြောလိုက်ရင် ရန်ကုန်မြို့တော် စည်ပင်က အကြံပေး ပညာရှင် ဒေါက်တာ ကျော်လတ်က ဒီနားမှာ မြို့တိုးချဲ့မယ်လို့ ပြောတယ်ဟေ့ဆိုရင် အဲဒီနားက မြေဈေးတွေ တခါတည်း တက်သွားလိမ့်မယ်။ အဲဒီကိစ္စကိုတော့ ပြောလို့မရဘူး၊ မပြောဘူး။ တချို့ကလည်းပဲ တွက်ချက်ပြီးတော့ မှန်းပြီးတော့ လုပ်နေကြတာလည်း ရှိတယ်။ ရန်ကုန်မြို့ကတော့ မတိုးချဲ့လို့ မရတော့ဘူး။
ရန်ကုန်မြို့က လူဦးရေ ၅ သန်းနဲ့ စတုရန်းမိုင် ၃၀၀ လောက်ရှိတယ်လို့ ပြောခဲ့တယ်။ အနားမှာ ရှိတဲ့ ဘန်ကောက်တို့၊ ဂျကာတာတို့၊ မနီလာတို့ ဆိုရင် ရန်ကုန်မြို့ထက်စာရင် ၃ ဆ၊ ၄ ဆလောက်ကြီးတယ်။ အဲတော့ မြို့က တိုးချဲ့ဖို့ လိုအပ်နေတယ်။ တိုးချဲ့ဖို့ ဆိုတာလည်းပဲ နိုင်ငံတော်မှာ မြေကိုသိမ်းရင် မြေကို ဘယ်လိုလျော်မလဲဆိုတဲ့ ဥပဒေတွေကလည်း တိတိကျကျ မပြဌာန်းရသေးဘူး။ အဓိက အရေးကြီးတာက Town Planning Law လို့ ခေါ်တယ်။ မြို့ပြစီမံကိန်း ဥပဒေဆိုတာ။ အဲဒါကလည်းပဲ အခုထက်ထိအောင် မပြဋ္ဌာန်းရသေးဘူး။ မြို့တော် စီမံကိန်း ဥပဒေအရ မြို့တွေက တစ် စီမံကိန်းဆွဲမယ်။ နှစ် အဲဒီစီမံကိန်းအတိုင်း ကြိုပြီးတော့ မြေတွေကို သိမ်းပိုင်ခွင့်ရှိတယ်။ သိမ်းတဲ့အခါမှာလည်း မြေတွေကို ဘယ်လောက်ဆိုရင် ဘယ်လို လျော်ကြေးပေးမယ်ဆိုတာ အတိအကျပါရမယ်။ အဲဒီလို ဟာမျိုးတွေပါတဲ့ မြို့ပြစီမံကိန်း ဥပဒေဆိုတာ မဆွဲရသေးဘူး။
ဆရာက လွန်ခဲ့တဲ့ တစ်နှစ်လောက်က ပြည်သူ့ခေတ်ဂျာနယ်မှာ မြို့ပြစီမံကိန်း ဥပဒေလိုပြီဆိုတာ ရေးဖူးတယ်။ မြို့ပြစီမံကိန်း ဥပဒေဆိုတာ လိုအပ်ပြီဆိုတာ ကျနော်ပြောခဲ့တယ်။ အဲဒါကို အခုထက်ထိအောင် ဘယ်သူမှ ဘာမှ မလုပ်သေးတော့ ဆရာလည်း မတတ်နိုင်ဘူး။ ရန်ကုန်စည်ပင်က ဒီဥပဒေကို ဆွဲလို့မရဘူး။ ပြည်ထောင်စုကြီးက ပြဋ္ဌာန်းရမယ့် ကိစ္စပါ။ ဒါပေမယ့် အဲဒီ မြို့ပြစီမံကိန်း ဥပဒေကို အခုထက်ထိအောင် မပြဋ္ဌာန်းကြသေးဘူးဆိုရင်တော့ မြို့တွေက တိုးချဲ့ဖို့ခက်တယ်။
ရန်ကုန်မြို့တင် မကဘူး၊ မြန်မာပြည်တခုလုံးက မြို့တွေအားလုံး တိုးချဲ့ဖို့ ခက်လိမ့်မယ်။ တိုးချဲ့ဖို့လည်း လိုအပ်နေလိမ့်မယ်။ စောစောက ပြောသလို Land-man ratio ကလျော့နေတယ်။ လျော့တဲ့အတွက်ကြောင့်မိုလို့ လူတွေဟာ သူတို့ရဲ့ ကျေးလက်ဒေသတွေကို စွန့်ခွာပြီး မြို့တွေကို တက်ကြလိမ့်မယ်။ အခုနောင်လာမယ့် နှစ်ပေါင်း ၃၀ လောက်မှာ မြို့တွေ အားလုံးနီးပါးက နှစ်ဆမက ကြီးလာလိမ့်မယ်။ မြို့တွေအားလုံးကို တိုးချဲ့ရမယ်။ တိုးလာတဲ့ လူအားလုံးကို အလုပ်အကိုင်ပေးဖို့ စက်ရုံ အလုပ်ရုံတွေ ဆောက်ကြရလိမ့်မယ်။ စက်ရုံအလုပ်ရုံတွေ မရှိဘူးဆိုရင်တော့ လူတွေ အများစုက ဈေးရောင်းလိုက်၊ ဈေးဝယ်လိုက် ဟိုသွားလိုက် ဒီသွားလိုက်နဲ့ အဲဒါပဲ ဖြစ်နေလိမ့်မယ်။
မေး ။ ။ ရန်ကုန်က မြို့နယ်တိုင်းနီးပါးမှာ ကျူးကျော်တွေရှိတယ်ဆိုတော့ အဲဒီကျူးကျော်တွေ အားလုံးကို ဒီနှစ်ထဲမှာ စီမံချက်ပုံစံမျိုးနဲ့ ရှင်းလင်းဖို့ရှိလား။
ဖြေ ။ ။ အဲဒါတော့ မသိဘူး။
မေး ။ ။ အခုတန်ဖိုးနည်း အိမ်ရာတွေ ဖော်ထုတ်နေတာမျိုးရှိတော့ ဘယ်လိုမြင်လဲ။ အမှန်တကယ် နေထိုင်စရာ မရှိတဲ့ သူတွေအတွက် အထောက်အကူ ဖြစ်ရဲ့လား။
ဖြေ ။ ။ တိုင်းပြည်မှာ ကိုယ့်ပစ္စည်းကိုယ် မထုတ်နိုင်ဘူးဆိုတဲ့ ပြဿနာကြောင့် ဒီပြဿနာကလည်း ပြေလည်မှာ မဟုတ်ဘူး။ အခုက ကျနော်တို့က တန်ဖိုးနည်းဆိုပြီး တဲအိမ်လေးဆောက်တယ် ဆိုကြပါစို့။ တဲလေးတွေက အကြောင်းအမျိုးမျိုးနဲ့ မီးလောင်သွားနိုင်တယ်။ သူတို့က ဒုက္ခအမျိုးမျိုးနဲ့ တွေ့နိုင်တယ်။ ဖြစ်နိုင်လို့ရှိရင်တော့ သူတို့အတွက် တိုက်ခန်းပေါ့။ ဒါမှလည်းပဲ လုံလုံခြုံခြုံ ရှိမယ်။ အဲဒီလို ဆောက်ဖို့အတွက်က တိုက်ခန်းတခန်း ဆောက်ရင် သိန်း ၂၀၀၊ ၂၅၀ က ကုန်နေတယ်။ သိန်း ၂၅၀ က ဘာလို့ကုန်ရတာလဲ ဆိုရင် သူ့အခြေအနေအရကို ကုန်ရတာလည်း ပါတယ်။ ကျနော်တို့က ဘာပဲ ဖြစ်ဖြစ် ဥပမာ ဘိလပ်မြေ နိုင်ငံခြားက သွင်းရတယ်။ ရေပိုက်တွေ တော်တော်များများ နိုင်ငံခြားက သွင်းရတယ်။ လျှပ်စစ်ကြိုးလည်း သွင်းရတာပဲ။ မီးလုံးလည်း သွင်းရတယ်။ စက်မှုကိရိယာ အကုန်လုံး နိုင်ငံခြားက သွင်းရတယ်။
ဘိလပ်မြေကအစ တော်တော်များများ အကုန်လုံးနိုင်ငံခြားက သွင်းရတဲ့အခါကျတော့ ဘန်ကောက်က အခု Elephant brand လို့ ခေါ်တဲ့ ဆင်တံဆိပ် ဘိလပ်မြေက ဟိုမှာ ၃ ဒေါ်လာပဲ ရှိပြီးတော့ ဒီမှာ ငွေ ခြောက်ထောင်လောက် ပေးနေရတယ်။ အဲဒီတော့ ကိုယ့်တိုင်းပြည်မှာ ကိုယ့်ဟာကို မထုတ်နိုင်သေးသမျှ ကာလပတ်လုံး ဒီတန်ဖိုးနည်း အိမ်ရာဆိုတာက လူတွေ အများစုတတ်နိုင်တဲ့ တန်းဖိုးနည်း အိမ်ရာ ဖြစ်မှာ မဟုတ်ဘူး။ ဈေးကြီးနေမှာပဲ။ အဲဒီတော့ အရေးကြီးတာက ဘိလပ်မြေလိုဟာမျိုး၊ ကိုယ့်တိုင်းပြည်မှာကို ထုတ်ဖို့သင့်တာပေါ့။ ကျနော်တို့တိုင်းပြည်မှာ ဘိလပ်မြေထုတ်ဖို့ ထုံးကျောက်လည်း ရှိတယ်။ ဂတ်စ်လည်း ရှိတယ် ကိုယ့်တိုင်းပြည်က လုံလောက်အောင် မထုတ်နိုင်တဲ့အတွက် အခုထက်ထိအောင် သွင်းနေရတယ်။ သွင်းရတော့ ဈေးပိုကြီးတယ်။ ဈေးပိုကြီးတဲ့ အတွက်ကြောင့်မိုလို့ အိမ်တလုံးက လူတွေ မတတ်နိုင်တဲ့ တန်ဖိုးတွေ ဖြစ်နေတယ်။ အခုတန်ဖိုးနည်းလို့ မခေါ်ကြ၊ မသုံးကြတော့ဘဲနဲ့ တန်းဖိုးအသင့်အတင့်လို့ ပြောင်းခေါ်နေကြပြီ။
မေး ။ ။ အမှန်တကယ်ကို နေထိုင်စရာမရှိတဲ့ သူတွေအတွက် နေထိုင်စရာတွေက အန်ကယ်ပြောတဲ့ မြို့ပြစီမံကိန်း ဥပဒေပေါ်လာရင် အဆင်ပြေနိုင်လား။
ဖြေ ။ ။ မြို့ပြစီမံကိန်း ဥပဒေဆိုတာက မြို့တွေကို တိုးချဲ့လို့ရှိရင် နေရာလွယ်လွယ်ကူကူ ရနိုင်တယ်။ အဲဒါလောက်ပဲ ဖြစ်မယ်။ လူတွေကို အိမ်ရာတွေ ပေးဖို့ ဆိုတာကတော့ သူတို့အတွက် အလုပ်အကိုင်တွေ ပေါ်ပေါက်ဖို့လိုတယ်။ လူတွေအတွက် အလုပ်အကိုင်တွေ မပေါ်ပေါက်ဘဲနဲ့ သစ်တောတွေ ရောင်းစားမယ်။ သယံဇာတ ပစ္စည်းတွေ၊ ရွှေတွေပဲ ရောင်းစားမယ်ဆိုရင်တော့ လူတွေလည်း အလုပ်အကိုင်မရဘူး။ ဝင်ငွေလည်း မရှိဘူး။ သူတို့အတွက်လည်း အိမ်ရာတွေ ရှိမှာ မဟုတ်တော့ဘူး။
